• Historia szkoły

    Grabowo Królewskie leży na 52°20' szerokości geograficznej północnej i 17°20' długości geograficznej wschodniej. W północnej części wioski ciągnie się wał morenowy - pozostałość po lodowcu. W czasach przedhistorycznych żyli tutaj ludzie . Na wzgórzu koło cmentarza znaleziono w roku 1910 groby z urnami, w których znajdował się popiół po spaleniu zwłok ludzkich. Za panowania królów polskich Grabowo Królewskie wchodziło w skład starostwa pyzderskiego i było własnością króla. Najstarszy znany tutejszy starosta to Przybysław z Grabowa (rok 1393), który był jednocześnie podstolim kaliskim. Niektórzy późniejsi starostowie to np. Piotr (1471), Stanisław Gorazdowski (1501), Mikołaj Lasota Zaborowski i Jan Iwiński (XVI w.), Wojciech Radoliński i Franciszek Prosimski (XVIII w.) Po rozbiorach Grabowo Królewskie znalazło się w zaborze pruskim i nowe władze sprzedały tutejszy majątek majorowi von Grawert za sumę 15 400 talarów. Następnie  Grabowo dostaje się w ręce polskiej rodziny Łaszczyńskich, od których majątek przejmuje Schultz von Wulkow. W roku 1921 właścicielem zostaje Witold Dariusz Wilkoszewski Kościół w Grabowie Królewskim ufundowała królowa Jadwiga, do której należało starostwo w Pyzdrach. Pierwszym proboszczem za czasów Jagiełły był ks. Maciej. Kościół drewniany, który powstał ok. roku 1450, został rozebrany w roku 1925 i zastąpiony nowym, istniejącym do dziś. Patronką tutejszego kościoła jest św. Jadwiga, księżniczka Śląska.

    Nazwa miejscowości Grabowo Królewskie pochodzi prawdopodobnie od nazwisk Grab, Grabek, które często pojawiały się na tym terenie w czasach dawniejszych.

    Pierwsza wzmianka o szkole w Grabowie Królewskim pochodzi z XVI w . Kolejne są z roku 1840. Właścicielem Grabowa był wówczas hrabia Łaszczyński. Na Wygodzie założona została szkoła, która mieściła się w gościńcu. W latach 1906-1907 wybudowano szkołę. Nowy budynek szkolny składał się z dwóch lekcyjnych, na piętrze zaś znajdowały się mieszkania dla nauczycieli. Do dziś służy on uczniom i stanowi część obecnej placówki. Oficjalne otwarcie szkoły odbyło się 1 lipca 1907 roku.

    Pierwszym kierownikiem szkoły był Dobrogowski, a następnym od roku 1918 Wagner.

     Po I wojnie światowej w latach 1918-1920 nauka odbywała się nieregularnie. Szkoła posiadała trzy klasy, a nauczycielem dochodzącym z Zielińca był Metzke. 

    W latach międzywojennych była to szkoła dwuklasowa. Od roku 1920 kierownikiem Szkoły Podstawowej w Grabowie Królewskim była Józefa Piekarczykówna, nauczycielką Jadwiga Galochowska.

    W roku 1927 do szkoły uczęszczało 180 uczniów, których kształciło trzech nauczycieli.

     Rok 1939 był tragiczny dla polskiego narodu, szkolnictwa, nauczycieli. 30 listopada 1939 roku nauczycielki: Piekarczykówna i Galochowska zostały wywiezione do Radomia, szkoła została zamknięta. Od roku 1944 w budynku szkolnym kwaterowali żołnierze niemieccy. W tym okresie budynek został mocno zniszczony . 21 stycznia 1945 roku szkołę zajęli żołnierze radzieccy. W tym czasie nastąpiła dalsza dewastacja budynku. 

     Środowisko lokalne było świadome straconych przez wojnę lat, dlatego już 15 lutego 1945 roku wznowiono naukę. Pierwszym powojennym kierownikiem szkoły został Aleksander Woźniak. Był to bardzo trudny okres; lekcje odbywały się w jednej sali. Brakowało wszystkiego: podręczników, szyb, opału, była jednak ogromna chęć nauki i nadrobienia straconego czasu.

    Początkowo była to szkoła czteroklasowa, co roku przybywała jedna klasa i w 1948 była to już szkoła siedmioklasowa, od w roku 1966 ośmioklasowa.
     1 września 1945 roku kierownikiem Szkoły Podstawowej w Grabowie Królewskim został Melchior Korytowski. Pełnił tę funkcję przez 26 lat. Jego nazwisko wpisało się w historię tego miejsca.

    Po wojnie budynek szkolny wymagał kapitalnego remontu. Lekcje odbywały się w dwóch salach na parterze, z czasem utworzono trzecią salę na piętrze. Nauka odbywała się na dwie zmiany, strych został zaadaptowany na mieszkania dla nauczycieli.

     W 1957 roku rozpoczęto rozbudowę szkoły. Przybudówka została oddana do użytku w 1960 roku. Mieściły się w niej dwie izby lekcyjne, szatnia, a na piętrze dwa małe mieszkania dla nauczycieli. Szkoła posiadała więc sześć izb lekcyjnych.  Decyzja o kolejnej rozbudowie szkoły zapadła w 1994 roku. Na posiedzeniu Rady Szkoły 7 września 1994 roku powołano Społeczny Komitet Rozbudowy Szkoły w Grabowie Królewskim. Tego samego dnia wystosowano pismo do wójta Gminy Kołaczkowo z wnioskiem o zarejestrowanie w/w Komitetu. Do zarządu Gminy zwrócono się z prośbą o przydział funduszy. 6 listopada 1995 roku na posiedzeniu Społecznego Komitetu Rozbudowy Szkoły został zatwierdzony projekt rozbudowy szkoły. Pierwsze prace budowlane wykonano we wrześniu 1997 roku. Generalnym wykonawcą prac było Przedsiębiorstwo Budownictwa Rolniczego we Wrześni.

     4 maja 1998 roku biskup Stanisław Gądecki dokonał poświęcenia i wmurowania Aktu Erekcyjnego. 23 sierpnia 2000 roku odbył się odbiór techniczny budynku, a 1 września 2000roku uroczyste otwarcie rozbudowanej szkoły.

     Nowa szkoła jest gmachem trzykondygnacyjnym ze stromym dachem, całkowicie podpiwniczonym o powierzchni użytkowej 1034 m i kubaturze 5000m. W piwnicy znajdują się szatnie dla uczniów, kotłownia olejowa, magazyn paliwa, pomieszczenia socjalne, kuchnia. Na parterze znajduje się czytelnia, pokój nauczycielski, sekretariat, gabinet dyrektora, dwie sale lekcyjne z zapleczem, sanitariaty oraz portiernia. Na pierwszym piętrze sala komputerowa, trzy sale lekcyjne z zapleczami, biblioteka, sanitariaty.

    Jednak szkoła to przede wszystkim uczniowie i nauczyciele.

     

    W księdze ewidencyjnej naszej szkoły od roku 1918 zarejestrowanych zostało 1506 uczniów. Do szkoły uczęszczały dzieci z Grabowa Królewskiego, Krzywej Góry, Lipia, Gorzyc, Nowej Wsi Królewskiej.



      • Patron


      • Jan Brzechwa, właściwie Jan Wiktor Lesman, ps. Szer-Szeń, Inspicjent Brzeszczot (ur. 15 sierpnia 1898 w Żmerynce, zm. 2 lipca 1966 w Warszawie) – polski poeta pochodzenia żydowskiego, autor wielu znanych bajek i wierszy dla dzieci, satyrycznych tekstów dla dorosłych, a także tłumacz literatury rosyjskiej.
        Był wnukiem warszawskiego księgarza i wydawcy Bernarda Lesmana, a przy tym kuzynem (po stronie ojca) poety Bolesława Leśmiana, który wymyślił pseudonim artystyczny Lesmana: Brzechwa (nawiązanie do części strzały.
        Jan Brzechwa młodość spędził na Kresach Wschodnich, podróżując ze swą rodziną. Jego ojciec, Aleksander, był inżynierem kolejowym. Brzechwa ukończył Zakład Naukowo-Wychowawczy Ojców Jezuitów w Chyrowie, a następnie, po przyjeździe do Warszawy – Wydział Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. Jednocześnie z zapisaniem się na studia wstąpił do 36 Pułku Piechoty Legii Akademickiej i jako ochotnik uczestniczył w latach 1920-1921 w wojnie polsko-bolszewickiej, za co go odznaczono.
        Brzechwa jeszcze jako nastolatek zadebiutował w 1915, kiedy to opublikował swoje pierwsze wiersze w piotrogrodzkim „Sztandarze” oraz w kijowskich „Kłosach Ukraińskich”. Nie wiązał jednak wówczas swej przyszłości z karierą pisarską – postanowił, że zostanie prawnikiem.
        Po demobilizacji w 1920 i rozpoczęciu studiów prawniczych zaczął dorabiać jako autor tekstów satyrycznych oraz piosenek i skeczy. Współpracował wówczas z takimi znanymi kabaretami, jak m.in.: Qui Pro Quo, Czarny Kot czy Morskie Oko. Posługiwał się najczęściej pseudonimami Szer-Szeń oraz Inspicjent Brzeszczot.
        W 1926 ogłosił tom poezji Oblicza zmyślone. Pierwszy tomik wierszy dla dzieci – Tańcowała igła z nitką wydano w 1938 (w tym tomiku znalazły się takie popularne do dziś wiersze, jak: Pomidor, Żuraw i czapla czy też Na straganie). Rok po wydaniu pierwszego tomu z wierszami dla dzieci, w 1939 wydano tom Kaczka Dziwaczka (m.in. wiersze: Znaki przestankowe i Sójka).
        Na lata II wojny światowej przypada jeden z najważniejszych okresów twórczości bajkopisarza – napisał on w tym czasie takie utwory, jak m.in. Akademia pana Kleksa czy Pan Drops i jego trupa. Dwie książki kontynuujące Akademię... (Podróże pana Kleksa i Tryumf pana Kleksa) napisał kolejno w 1961 i w 1965.


        źródło: Wikipedia.pl